نقش محیط طبیعی در ایجاد حس مکان در مسکن شهری

حیاط‌ها به عنوان فضاهای اصلی در خانه‌های سنتی موجد حس مکان برای ساکنین هستند. این فضاهای بینابینی نقش مهمی در فعالیت‌های روزانه داشته و ارتباط انسان- محیط را در خانه‌های سنتی (چه میان ساختمان‌های مجموعه مسکونی یا بین فضاهای داخلی و ساختمان‌های همجوار) برقرار می‌کردند. اما در بناهای معاصر در نتیجه تراکم جمعیت و کاهش سرانه زمین، این عنصر حیاتی ناپدید شد و فعالیت‌های روزانه در این فضای عملکردی به دیگر عملکردهای مشابه با سرانه فضایی پایین تقلیل یافته، در نتیجه نوع ارتباط انسان-محیط نیز تغییر دگرگون شد. بنابراین، در اثر نیاز روزافزون و غیرقابل اجتناب به ساخت آپارتمان‌ها و مجموعه‌های مسکونی در جوامع معاصر، هدف این مقاله یافتن ارتباط گم‌شده میان انسان و محیط و جایگزینی حیاط‌های سنتی با گزینه عملکردی و رفتاری مناسب در مسکن معاصر است. تئوری تحقیق بر پایه گفتمان میان فضاهای داخلی و بیرونی در حیاط‌های سنتی ایران، بر این امر تصریح می‌کند که ایجاد حس مکان موجب رضایت‌مندی ساکنین و عاملی کیفی در برنامه‌ریزی مسکن آینده است.